Naciąg w rakiecie, często nazywany jest duszą, bo to on decyduje o końcowej charakterystyce czucia piłki na rakiecie. Odpowiada za dynamikę, kontrolę i siłę uderzenia. Możemy spotkać naciągi nylonowe (tzw. syntetyczne), poliestrowe, kewlarowe, tytanowe i naturalne. Różnią się między sobą parametrami. Również w strukturze naciągu z czasem zaszły ogromne zmiany. Możemy spotkać naciągi od jednordzeniowych, do tych z wieloma włóknami. Pomiędzy tymi skrajnościami zawierają się różne wariacje: od rdzenia z otoczką pojedynczą, z wieloma otoczkami, z dodatkowo ukształtowana otoczką zewnętrzną (np. kształt przekroju sześcianu, słońca), aż po wykorzystanie w tej samej strunie materiałów z różnych tworzyw.

Poniżej przedstawię wpływ zmiany różnych parametrów na efekt końcowy, czyli jak nam się gra kombinacją rakieta + naciąg:

– Gęsty przeplot strun w rakiecie np. 18 pionowych i 20 poziomych zwiększy nam kontrolę, ale zmniejszy dynamikę uderzeń i osłabi rotację. Oczywiście ma to sens przy porównywaniu tego samego naciągu w rakietach o tych samych parametrach poza ilością strun w pionie i poziomie.

– Rzadszy przeplot strun np. 16/19 pomoże uzyskać nam większą dynamikę, siłę uderzeń i większą rotację piłki, ale okupione to będzie mniejsza kontrolą.

– Większa główka rakiety – a właściwie powierzchnia naciągu – pomoże zwiększyć dynamikę i rotację piłki kosztem kontroli nad nią. Większa główka zazwyczaj pociąga za sobą większy obszar sweet spot, czyli tak zwanego czystego trafienia (powierzchni, która daje najlepsze możliwości wykorzystania potencjału rakiety i naciągu). Im bliżej ramy, tym ten potencjał mniejszy. Obecnie producenci rakiet prześcigają się w konstruowaniu rakiet, które będą miały sweet spot na jak największej powierzchni główki, bo to pozwala kontrolować piłkę nawet przy niecentrycznym, nieczystym uderzeniu.

– Mocniej naprężone struny w rakiecie dają większą kontrolę nad piłką, ale zmniejszają siłę, dynamikę oraz rotację. Zwiększenie naprężenia strun powoduje także mniejszy komfort gry, gdyż więcej niekorzystnych skutków uderzenia piłki będzie przekazywane poprzez ramę rakiety do – ogólnie ujmując – ciała zawodnika.

– Słabsze naprężenie strun rakiety zmniejsza kontrolę nad piłka (często przytaczany jest efekt katapulty). Uzyskamy za to większą dynamikę uderzeń i rotację, gdyż piłka dłużej znajduje się na strunach i „wgryza” się bardziej w rakietę.

– Cieńszy naciąg w rakiecie spowoduje większą dynamikę i siłę uderzeń oraz więcej rotacji piłki. Odbije się to korzystnie również na zdrowiu, bo naciąg przejmie większą ilość drgań (nie są one przenoszone na ramie zawodnika). Minusem zmniejszania średnicy naciągu jest niekorzystny wpływ na jego trwałość.

– Grubszy naciąg spowoduje, że wzrośnie trwałość i stabilność uderzeń – niektórzy nie do końca słusznie porównują to z kontrolą. Mniejsza dynamika naciągu powoduje, że piłka nie będzie miała efektu katapulty. Dlatego osoby często wyrzucające piłki za kort mogą czuć lepsze efekty, gdyż piłka nie będzie im uciekać z rakiety. Cieńszy naciąg da nam więcej rotacji i przez to osoby grające mocno rotacyjnie, wskażą ten naciąg jako dający im więcej kontroli nad piłka w trakcie gry. Grubość naciągu dobierać należy do stylu gry i wedle pewnego kompromisu miedzy trwałością a poszukiwaną charakterystyką sprzętu.

– Elastyczny naciąg pomoże nam uzyskać komfort gry, tak ważny dla osób z problemami zdrowotnymi – łokieć tenisisty, problemy z nadgarstkiem czy barkiem. Otrzymamy również większą dynamikę i rotację, ale okupione to zostaje większa procentową utratą naprężenia strun, a co za tym idzie trwałością.

– Sztywny naciąg pozwoli osiągnąć większą trwałość kosztem dynamiki i komfortu gry.